#5 Ramię w ramię

Droga była długa i monotonna. Każdy zakręt, każdy kamyk był taki sam. Tylko powoli zmieniający się krajobraz – wpierw pojawiające się coraz częściej iglaki, później lasy gęstniejące z każdą chwilą, wreszcie słaby wiatr przeczesujący czasem korony drzew, który pachniał morzem. Domem.

Dni mijały, głód zaczynał mu coraz bardziej doskwierać, bo kawałek chleba który otrzymał od jakiejś kobiety żyjącej na zupełnym odludziu skończył się już dawno temu i nie pozostały po nim nawet najdrobniejsze okruszki, które mogłyby oszukać choćby umysł, bo do zaspokojenia żołądka potrzeba by czegoś znacznie większego.

Nie liczył dni, choć był pewien, że zbliża się do celu. Gdy tylko minie Harrur, niewielkie miasteczko położone nieopodal niedawno ustalonej granicy, skręci dalej na wschód i w mniej niż jeden dzień będzie w domu. Ciekawe jak radzi sobie jego syn. Nie raz załatwiał sprawunki za niego, ale czy był gotowy by samemu poprowadzić rodzinny interes?

Gdzieś z oddali wiatr przyniósł dziwny dźwięk. Jakby stłumiony, zniekształcony krzyk. Zaraz za ulotnym odgłosem przybył ledwie wyczuwalny swąd spalenizny. Pożar?

Rheb zatrzymał się, zszedł ze ścieżki i przylgnął do jednego z drzew, nasłuchując.

Kolejny krzyk, tym razem wyraźnie kobiecy, zawieszony, jakby urwany w połowie.

 - Nie przeszedłem całej tej drogi by teraz zginąć z ręki bandy rzezimieszków. Nie mogę im pomóc, choćbym był uzbrojony w najlepszy oręż – wyszeptał do siebie Urusyn, próbując się przekonać do ruszenia w głąb lasu, byle dalej od niebezpieczeństwa.

Już miał zamiar ruszyć prosto na wschód, przez sam środek lasu, gdy przypomniał sobie ile dobrego uczynił dla niego Goltan, człowiek który zupełnie go nie znał. Człowiek, który ze względu na waśnie starców na dworze królewskim i nierozwiązanej sprawy boskiego małżeństwa musiał go nienawidzić, a tymczasem on chciał porzucić swoich własnych ludzi. Musi pomóc.

Rheb zawrócił i uważając, by poruszać się od drzewa do drzewa, szedł w stronę z której dochodziły krzyki i skąd roznosił się coraz silniejszy swąd spalenizny.

 - Po co palić wioski, które się plądruje? To zamyka możliwość ponownego najazdu za jakiś czas. Po co zabijać ludzi? – zapytał sam siebie Rheb, nie zdając sobie nawet sprawy że szepcze.

Drzewa zaczęły się przerzedzać, ustępując gęstym krzewom i jaśniejącej nieopodal skąpanej w słońcu trawie. Urusyn opadł na kolana, a następnie starając się zachować ciszę, podczołgał się na tyle blisko, by bez problemów zobaczyć co dzieje się w Harrur.

To co ujrzał przeszło jego najśmielsze oczekiwania i zmroziło krew w żyłach. Miast bandy rabusiów jeżdżących konno ulicami miasteczka zobaczył całą armię odzianą w ohydną czerń, powoli wlewającą się od wschodu do osady. Ludzie którzy próbowali ratować się ucieczką kończyli przeszyci strzałami. Ci, którzy próbowali walczyć, padali od ciosów mieczów i włóczni.

 - Niech mnie Ur chroni, Karranie! – niemalże krzyknął mężczyzna.

Usłyszał poruszenie nieopodal, ktoś przedzierał się przez gęstą roślinność porastającą wejście do lasu. Do jego uszu doszły odgłosy posapywania oraz ciężkich, nierównych oddechów. Zwiadowca, sprawdza czy nikt nie zbiegł w gęstwinę. Jeśli wyskoczy z zaskoczenia najprawdopodobniej uda mu się go uśmiercić.

Rheb powoli obrócił się, szykując pogięty mieczyk do ataku. Zwiadowca był coraz bliżej, rozglądając się na boki w poszukiwaniu zbiegów. Gdy znalazł się na wyciągnięcie ręki, skulony Urusyn wyskoczył, celując ostrzem w kierunku gardła przeciwnika, lecz ten był szybszy – zatrzymał się gwałtownie, unikając ciosu, a po chwili odzyskawszy rezon wyciągnął swój krótki mieczyk, szykując się do walki.

Były gladiator poderwał się natychmiast, gdy zdał sobie sprawę że jego pierwotny zamiar się nie powiódł. Wciąż trzymając miecz przed sobą, stanął naprzeciw Karrana, szykując się do obrony. Jego przeciwnik był wycieńczony biegiem, miał więc szansę wygrać na tym polu, choć sam był niedożywiony i odwodniony. Zwiadowca okazał się jednak bardziej wytrzymały niż Urusyn podejrzewał – z każdą chwilą odzyskiwał oddech, stając się z sekundy na sekundę coraz groźniejszym przeciwnikiem. Rheb musiał działać, więc nie myśląc zbyt długo wyskoczył do przodu, celując tym razem niżej, w okolice serca.

Trafił w brzuch, i choć większą część impetu uderzenia przyjął skórzany pancerz, mężczyzna zdołał ugodzić go samą końcówką miecza, upuszczając przeciwnikowi trochę krwi. Zwiadowca jednak nie pozostał mu dłużny – podczas gdy Rheb próbował wyrwać swój oręż ze zbroi, Karran uderzył, tworząc dość głęboką ranę na ręku Urusyna.

Były gladiator zawył i odskoczył. Przełożył broń do drugiej ręki, a następnie nie zwlekając ani chwili uderzył ponownie, tym razem celując w głowę.

Jak się spodziewał, zwiadowca odskoczył tak, że wystarczyło by Rheb skierował sztych odrobinę w dół, aby rozpłatać gardło Karrana. Urusyn nacisnął na rękojeść miecza, wbijając się w miękką, niechronioną zbroją tkankę. Krew trysnęła z tętnicy, pokrywając twarz Rheba posoką. Zwiadowca zacharczał tylko i bez sił opadł na ziemię.

Dysząc ciężko, były gladiator nachylił się nad nim i zdjął z niego skórzaną zbroję oraz dobrze zrobione, materiałowe spodnie. Zzuł prawie nowe buty Karrana, a następnie przebrał się w zdobyczne ubrania. Z czarnego tabardu wyciął czerwony symbol królestwa Starego Kontynentu i wcisnął go za pas nowych spodni. Odrzucił swój pogięty miecz, wymieniając go na nowe, doskonale wykonane stalowe ostrze.

Rozejrzał się, by sprawdzić czy nie nadchodzą kolejni żołnierze, a następnie natychmiast wyruszył dalej na wschód. Jeśli to naprawdę inwazja Karran, możliwe że statki wylądowały w zatoce Ak’t, ledwie kilkadziesiąt kilometrów od jego domu. Nigdy aż tak bardzo nie chciał się mylić, jak w tym momencie.