#6 Ramię w ramię

Wiatr przeciskał się między kamiennymi murami i załomami klasztoru, wyjąc wysokim, wprowadzającym w trans tonem. Stopniowo wzmagał się, przybierając na sile, tylko po to by chwilę później osłabnąć i przejść w niski, jednostajny gwizd.

Słońce ledwie wychyliło się ponad horyzont, oblewając zimnym, bladym światłem szczyty gór wśród których znajdował się klasztor Oe, pierwszej córki Eb i Ura, doskonałej kapłanki niedoścignionej w każdej z dziedzin wymagających wiedzy, siły umysłu oraz woli.

Aenna nie spała już od ponad godziny. W spokoju obserwowała jak słońce wdziera się cienką strużką do jej celi, pochłaniając coraz większe połacie pomieszczenia. Stała w lekkim rozkroku, z dłońmi złączonymi na mostku, wyciszając się, kontrolując własną energię i przygotowując się na nadchodzący dzień.

W tym stanie półsnu,w którym świat realny tylko częściowo dociera do świadomości przeprowadzającego poranną medytację, obrazy i myśli często same napływają do umysłu, zostają tam przez chwilę, a następnie płyną dalej z prądem odwiecznego nurtu który przepływa przez wszystkich ludzi każdego dnia. Niewielu jest na tyle zdolnych i jest w stanie wykrzesać z siebie wystarczającą ilość samozaparcia by usłyszeć choć pojedyncze pluśnięcie Rzeki Rzeczywistości, ale Aenna już od dawna swobodnie pławiła się w tym świecie. Może dlatego, że była znacznie bardziej oddalona od rzeczywistości na co dzień, tego typu ćwiczenia przychodziły jej nader łatwo. Snując się każdego dnia po pustych korytarzach nieraz mimowolnie opuszczała nurt rzeczywistości by uciec w swój własny świat.

Nie pamiętała dnia, kiedy trafiła do zakonu Oe, zgromadzenia wszystkich tych, którzy pragną nieść pomoc bliźnim. Między mroźnymi szczytami gór wszyscy wystarczająco zdolni byli wyposażani we wszystkie umiejętności niezbędne by mogli nieść światło nadziei wszędzie tam, gdzie jest ono najbardziej potrzebne. Magia, alchemia, zielarstwo, medycyna, umiejętności przeprowadzania prostych, jak i tych bardziej skomplikowanych napraw wszelakich narzędzi oraz budynków. Wszystko to, co może być potrzebne ludziom, których spotkało zło w jakiejkolwiek postaci.

Aenna trafiła do zakonu nim jeszcze w pełni zyskała świadomość. Jak dowiedziała się wiele lat później, po kilkudziesięciu testach sprawdzających jej faktyczną przydatność dla zakonu, została odnaleziona przez jednego z zakonników w karczmie. Porzucona przez rodziców, na wpół żywa leżała w jednym z pokoi kwiląc cicho. Jej wybawca wpierw nakarmił ją oraz napoił, a następnie zabrał do klasztoru. Zniknął w kilka dni później, ruszając znów w drogę, a Aenna nigdy nie była w stanie osobiście podziękować mu za uratowanie jej życia.

Całe swoje życie dziewczyna spędziła za murami klasztoru. Posiadła kolejno wszystkie podstawowe umiejętności, które następnie rozwijała we własnym zakresie. Z powodu swojej niesamowitej nieśmiałości nigdy nie była w stanie zostać mistrzynią magii, choć jej kontrola energii była nienaganna. Każda inkantacja, którą wypróbowywała, była albo wypowiedziana zbyt cicho, albo ze zbyt małym zdecydowaniem. Nie raz spoglądała z zazdrością na współzakonników, którzy mają odwagę by wykrzyknąć każde słowo zaklęcia, zaakcentować mocniej najważniejsze sylaby tak, by uwalniana przez ich energia przybrała dokładnie taki kształt, jaki chcą.

Brak zdecydowania nadrabiała jednak sumiennością i perfekcjonizmem. Jej mikstury były niesamowicie silne – bardzo precyzyjnie odmierzane składniki oraz wiele lat prób pozwoliły jej na ulepszenie większości eliksirów, z którymi się zetknęła. Ponadto Aenna posiadała niesamowitą umiejętność rozpoznawania wpływu określonego odczynnika na wywar tak, że mogła dowolnie modyfikować recepturę w zależności od oczekiwanego efektu.

Mimo że już ponad rok temu skończyła piętnaście lat, najniższy wiek w którym zakonnik, jeśli tylko jego umiejętności na to pozwalają, może wyruszyć na misję, nie otrzymała żadnego zadania od wielkiego mistrza. Jednocześnie cieszyła się z tego faktu – w zakonie miała wszystko, czego mogłaby potrzebować, ale i czuła płonący gdzieś głęboko w niej ogień, który kazał jej spędzić swe życie najlepiej jak może, pomagając możliwie największej ilości ludzi. Bo gdyby nie jeden z zakonników Oe, ona dziś nie stąpała by po tym świecie, który przyjął ją tak chętnie, oferując wszystko czego tylko może sobie życzyć.

Nurt rzeki przyspieszył gwałtownie. Pojawiły się nieskoordynowane zawirowania, wszystko wokół poczęło się burzyć. Chwilę później do jej świadomości dotarł rytmiczny, ostry dźwięk. Gong wzywający na poranny posiłek.

Aenna złączyła stopy, oderwała dłonie od mostka i otworzyła oczy, całkowicie wracając do rzeczywistości. Zobaczyła w lustrze wiszącym w kącie swoje odbicie – delikatne rysy pociągłej twarzy o bladej skórze. Zielone oczy, wyjątkowo nie spłoszone i spuszczone w wyrazie wstydu. Proste, miedziane włosy sięgające do ramion, ani do końca rude, ani całkiem brązowe. Długa szyja przechodząca w drobne ramiona jej niepozornej sylwetki, skrywanej pod prostym, niebieskim habitem z jaśniejszym od całości, błękitnym słońcem na piersi.

Energia powróciła na swoje miejsce, krążąc po ciele odwiecznym rytmem, wartko, pulsując w nadgarstkach delikatnych dłoni.

Aenna otworzyła drewniane drzwi i wyszła na tętniący od gwaru rozmów korytarz, zmierzając w kierunku hali wspólnej.

Szybkim krokiem przeszła przez otwarte, dwuskrzydłowe drewniane drzwi. Znalazła się w hali, jeszcze nie tak pełnej gwaru, ale już napierającej ze wszystkich stron przytłaczającym uczuciem nieadekwatności.

Nim ktokolwiek zdołał ją spostrzec i zatrzymać, chwyciła bułkę oraz jabłko leżące na stole i jeszcze szybciej wyszła, by zjeść w spokoju, z dala od nieprzyjaznych spojrzeń.

Może to już mania? Kto tak naprawdę zwraca na nią uwagę? Komu tak naprawdę przeszkadza swoją obecnością? Jak niby ma pomagać nieznanym sobie ludziom, skoro nawet nie potrafi spojrzeć w oczy zakonnikom, których zna od tak dawna, a z którymi jednocześnie nie zamieniła więcej niż dwudziestu słów.

Skręciła w wąski, korytarz, idąc w kierunku zachodniego skrzydła klasztoru, po drodze jedząc śniadanie. Za godzinę chciała udać się na seminarium z zaklęć. Jak zwykle wślizgnie się do tylnego rzędu tak, by nikt jej nie zauważył i będzie próbowała odnaleźć jeszcze jeden sposób na zwiększenie swoich zdolności bez potrzeby przełamywania swojego największego lęku.

Biblioteka przyjęła ją dźwięczącą w uszach ciszą i zapachem książek. Kiwnęła głową na powitanie starszemu bibliotekarzowi, a następnie weszła między regały. Nogi same niosły ją między półkami – w lewo, w lewo, później w prawo i zaraz za załomem w lewo. Zaklęcia, kontrola energii i inkantacje nieme. Aenna wyciągnęła niewielki wolumin a następnie wcisnęła się z nim między półki. Otoczyła ją jeszcze bardziej nieprzenikniona cisza, jedynym źródłem dźwięku był jej szeleszczący habit, własny oddech i bicie serca oraz ciche skrzypnięcie skóry otwieranej książki.

Dziewczyna przyłożyła dłoń do ust i wyszeptała kilka szeleszczących słów. Na ręce pojawiła się niewielka niebieska kuleczka, która uniosła się i zawisła nad jej głową, oświetlając strony książki, a jednocześnie odmierzając dokładnie trzy czwarte godziny tak, by zdążyła dotrzeć do sali seminaryjnej.

Wiedząc że nie musi się do tego czasu niczym martwić, bez reszty pogrążyła się w lekturze.