#7 Ramię w ramię

Ciekawą formą inkantacji niemych, których to kwestię poruszałem już wiele razy na łamach tej księgi, prawie całkowicie zapomnianą i od dawien dawna niepraktykowana, bo uznaną jako zupełnie nieprzydatną umiejętność wysyłania swego wewnętrznego, mentalnego głosu wprost do głowy innego człowieka, niekoniecznie maga. Nie jest to do końca telepatia, przekazywanie informacji na wielkie odległości, która nie jest zwyczajowo nauczana, jako że jest sztuką zbyt trudną, a być może nawet i niemożliwą do opanowania za życia jakiegokolwiek maga, ponieważ wysyłany sygnał bardzo szybko rozprasza się i rozwiewa w wiatrach mocy krążących wszędzie wokół nas.

Technika przekazywania informacji w ten sposób nie jest przeto uczona zazwyczaj w celach innych niż tylko te pokazowe, albo mające na celu polepszenie umiejętności wyciszania się oraz skupiania energii przez ucznia, gdyż metoda nakierowywania strumienia myśli polega jedynie na bardzo wyraźnym powtarzaniu określonej frazy przy odpowiednim poziomie skupienia.

Najdalsza zanotowana przez moją skromną osobę odległość, na jaką informacja została przekazana, wynosiła dokładnie dwa tysiące pięćset osiemdziesiąt sześć kroków, a mag wysyłający informację zmarł w kilka chwil po nadaniu krótkiego, zniekształconego komunikatu składającego się ledwie z jego imienia, którego przez szacunek do zmarłego nie przytoczę.

Aenna przekręciła stronę, by rozpocząć czytanie kolejnego rozdziału, lecz właśnie wtedy niebieska poświata zamigotała, by zniknąć zupełnie, pozostawiając dziewczynę w bladym świetle padającym z okna znajdującego się zaraz za regałem w którym się ukryła. Zamknęła z żalem książkę i powoli wygramoliła się ze swojej kryjówki. Ruszyła w stronę wyjścia, pokazując bibliotekarzowi wolumin, którego czytanie chciała dokończyć później.

Korytarz był chłodny, wiatr wciąż wiał od zachodu co jakiś czas przedzierając się przez magiczną barierę ochraniającą klasztor i podwiewając habit Aenny, liżąc swoim chłodnym językiem jej kostki. Chłodny dreszcz przebiegł przez jej ciało, więc podniosła swój zazwyczaj luźno zwisający kołnierzyk, usztywniła go jednym ruchem i otoczyła swoją szyję i dolną część głowy materiałem. Dziewczyna skręciła w lewo, jak zwykle wpatrując się w równo ułożone kamienie wyłożone na ziemi, gdy usłyszała odległe rozmowy i krótkie śmiechy. Podniosła ostrożnie wzrok. Ku swojemu przerażeniu w jej kierunku szła grupka pięciu ludzi. Dwie dziewczyny, trzech chłopaków, każdy roześmiany, całkowicie zaabsorbowany sobą nawzajem.

Aenna poczuła jak strach rozchodzi się falami po całym jej ciele. Rozpoczyna swą drogę od stóp, rozchodząc się wyżej, przybierając na sile z każdym, coraz bardziej trwożnym krokiem. Czuła jak jej serce zaczyna bić mocniej i szybciej, jakby miała przed sobą co najmniej rozsierdzonego skalnego olbrzyma, a nie grupkę współzakonników. Zaczęła szukać drogi ucieczki, mając nadzieję na uniknięcie konfrontacji, lecz już od samego początku dobrze wiedziała, że ten korytarz nie ma żadnych odnóg, a jedyna droga prowadzi w górę, prosto do niebios, wstecz, gdzie i tak prędzej czy później spotkać będzie musiała się z grupką tych ludzi oraz naprzód, na spotkanie swojej Nemesis. Aenna skuliła się w sobie, chowając twarz w stojącym kołnierzyku, podsuwając go aż pod sam nos. Książkę przycisnęła do piersi, jednocześnie trzymając ręce jak najbliżej ciała. Oczy wlepiła w ziemię, starając się nie nawiązywać żadnego kontaktu wzrokowego.

Każdy krok wraz z coraz silniejszą falą strachu przynosił ze sobą chłód. Mrożące krew w żyłach sople lodu wbijające się w podeszwy stóp, które sprawiały że parcie do przodu było silniejsze z każdą chwilą. Kątem oka zobaczyła habit, podobny do swojego. Trochę bardziej znoszony, postrzępiony z boku. Zaszeleścił tuż przed nią. Zamknęła oczy, prawie stając w miejscu. Na lewym ramieniu poczuła muśnięcie czyjejś ręki. Ktoś przypadkiem ją zawadził, ale grupa musiała się płynnie rozejść, opływając ją jak rzeka omijająca skałę wystającą ponad powierzchnie wody.

Głosy poczęły się oddalać, serce wciąż waliło, ale zarazem z barków dziewczyny został zdjęty olbrzymi ciężar. Nie miała pojęcia dlaczego tak bardzo stroni od innych ludzi. Dlaczego czuje paraliżujący strach za każdym razem gdy ktokolwiek choćby przechodzi obok. Dlaczego nie odczuwa tego samego lęku gdy siedzi obok innych ludzi na sali wykładowej, słuchając wykładu? Na to pytanie też nie znała odpowiedzi. Przez wszystkie lata swojego życia nauczyła się jednak bardzo starannie omijać wszystkie stresujące ją sytuacje, do tego stopnia, że nieraz nie musiała wypowiadać ani jednego słowa przez całe miesiące.

Grupka ludzi oddaliła się, pozostawiając po sobie tylko drżące nogi i dudniącą od myśli głowę Aenny.

Dziewczyna powoli odzyskiwała rezon, ruszając dalej, na seminarium.