Ramię w ramię - Notatki Popisarskie

Zawsze interesowała mnie ukryta przed oczami czytelnika część procesu twórczego. Z ciekawością wypatrywałem wszelkiego rodzaju ciekawostek na temat pisania, ciągu myśli, który doprowadził do powstania utworu literackiego, albo do uformowania się postaci oraz fabuły w taki, a nie inny sposób.

Niestety rzadko można coś takiego znaleźć, a ja uznałem, że byłoby ciekawym pomysłem rozpisać się trochę o opowieści Ramię w ramię, odkrywając część pracy, która nie jest widoczna podczas czytania, a także wyjaśnić część sekretów, na które większość ludzi nie zwróci najmniejszej uwagi, a które umieściłem w opowieści w pełni świadomie (o tych umieszczanych nieświadomie zwyczajnie nie wiem :).

Zacznijmy od początku.

UWAGA, DUŻO NUMERKÓW!

Ramię w ramię zaczęło powstawać dwudziestego styczna dwa tysiące czternastego roku, o godzinie dwunastej pięć z dziesięcioma sekundami (ach, cuda współczesnej techniki ;D).

Ukończone zostało dziesiątego marca dwa tysiące czternastego roku o godzinie siedemnastej pięćdziesiąt siedem z czterdziestoma czterema sekundami, co daje nam jakieś półtora miesiąca (czterdzieści dziewięć dni) roboty na czterdzieści trzy strony, dwadzieścia pięć tysięcy czterysta dwadzieścia słów i trochę ponad sto siedemdziesiąt dwa tysiące znaków. Czyli w przeliczeniu na dzień pisałem podobno trzy i pół tysiąca znaków dziennie, co nie byłoby taką bzdurą, bo starałem się pisać co najmniej jeden fragment dziennie, codziennie, choć oczywiście czasem zdarzało mi się popełnić trochę więcej, czasami natomiast wcale, bo akurat skupiałem się na innych projektach (głównie Kwant Filozoficzny).

KONIEC NUMERKÓW ;)

Fabuła

Pomysł zrodził się dość spontanicznie i od samego początku bardzo szybko ewoluował. Na samym początku miała być to historia wielu gladiatorów, którzy spotkawszy się na arenie odmawiają walki przeciw sobie, a następnie uciekają, by zgromadzić armię i obalić złego króla.

Pomysł padł natychmiast, gdy tylko „zabiłem” Rektara, jednego z pierwotnych bohaterów, których była szóstka, bardzo mocno oklepanych bohaterów – był typowy krasnolud-inżynier, który miał zadbać o machiny latające oraz sprzęt oblężniczy, łuczniczka, która miała za zadanie przekonać do swej sprawy elfów, mężczyzna walczący kijem (nawet nie dałem mu jakiegoś konkretnego charakteru), dziewczyna parająca się walką krótkimi mieczami, osiłek (Rektar) oraz mag.

Każdy z nich miał po kolei przekonywać do swej sprawy konkretnych sojuszników – łuczników oraz władców bestii z lasów elfów, jednostki latające, wilków morskich, rolników mających zapewnić zaopatrzenie całej armii, skalnych golemów oraz Ludzi Mgły, zabójców.

Jak pisałem, temat upadł niemal natychmiast, już w drugim fragmencie, gdy umarł Rektar, a głównym bohaterem przez chwilę był dowódca organizujący natarcie na bestię, który jednak… też zginął, a ja zostałem z nędznym kupcem Rhebem, który musiał udźwignąć ciężar całej fabuły ;)

Dalej pomysł miał tylko ogólny zarys, który rozwijał się co najwyżej kilka fragmentów do przodu, choć podążał ogólną ścieżką, którą ustaliłem na samym początku – spokoje zbieranie sił, odparcie Karran, a następnie inwazja ich świata.

Bohaterowie

Osobiście najbardziej do gustu przypadła mi Aenna. Wydawała mi się ciekawą postacią, choć zdaję sobie sprawę, że po zgromadzeniu wszystkich w jednym miejscu zeszła na dalszy plan, a jej potencjał nie został w pełni wykorzystany.

W początkowych zamysłach miał nastąpić jakiś przełom, który zmusi ją do wykorzystania jej pełnej mocy, głośnej inkantacji, dzięki której stanie się CośPrzerażającoPotężnego. Nie wyszło. Ale nie stawiam jeszcze kropki nad „i”, możliwe że jeszcze kiedyś powrócę do tej postaci.

Rheb od początku mógł wzbudzać nieco negatywne emocje, ale jednocześnie winno się czytelnikowi zrobić go odrobinę szkoda. Tak przynajmniej próbowałem to zbudować. Z czasem Rheb traci jednak swoją maskę nieznanego, acz dobrego gościa, gdy podczas przybycia do zatoki Ak’t, gdzie rezyduje armia, nagle zmienia się, co finalnie wyjaśnia się na samym końcu.

Goltan jest od początku do końca dobrym gościem, choć wydawać by się mogło, że przez pewien czas siły działające na Rheba zaczynają na niego działać.

Jak się pisało?

Cóż… Samo prowadzenie fabuły było ogólnie bardzo przyjemne. Podczas pisania musiałem zrobić sobie dwie przerwy, żeby odpocząć od tematu, ale wtedy nie leniuchowałem i zająłem się kolejnymi projektami, więc nie mam na co narzekać.

Końcówkę uważam za bardzo słabą. Mam wielki problem z końcami, próbuję jak najszybciej dotrzeć do końca, skracając wiele rzeczy i robiąc je byle jak, co widać po ostatnim fragmencie, który możliwe że kiedyś jeszcze rozbuduję. Możliwe że jeszcze przed publikacją tego tekstu, gdyż w momencie, kiedy to piszę, na blogu właśnie pojawił się piętnasty z trzydziestu fragmentów.

Zagadki

Po pierwsze – może to nie być widoczne tak dobrze, jak będzie to pokazane w kolejnej opowieści – Kwant Filozoficzny – ale większość, jeśli nie wszystkie numery użyte przeze mnie są liczbami ciągu Fibonacciego, którego jestem wielkim fanem ;)

Jeśli chodzi natomiast o bardzo skomplikowaną, ale i – jak sądzę – interesującą zagadkę, jaką są imiona bogów… tutaj będę musiał wyjaśnić trochę więcej.

Pierwsza trójka bogów, którzy powstali na potrzeby opowieści – Ur, Eb i Oe byli zupełnie przypadkowi. Pomysł na krótkie imiona wpadł mi po prostu do głowy podczas piania, a ja postanowiłem na tę modłę tworzyć wszystkie pozostałe imiona bogów, by wszystko wydawało się być jedną całością.

Podczas pisania jednego fragmentów, gdy wprowadzałem boga Wa, zauważyłem że… z imion bogów można ułożyć jakiś konkretny napis, jakoby odwieczną przepowiednię przesłaną przez stworzycieli samych bóstw.

Wpierw wypiszmy wszystkich bogów, jacy pojawili się w opowieści Ramię w ramię:

Ur – bóg - mąż

Eb – bogini - żona

Oe – bogini mądrości, magii

Wa – bóg pracy

Be – bóg obfitych plonów

F – bóg zła

Yo - patron wynalazców

Is - bóg władców

Re - bóg wojny i oblężenia

Rh – opiekun gignatów

Mamy więc Ur, Eb, Oe, Wa, Be, F, Yo, Is, Re oraz Rh. Szybko można wyłapać słowo, które po przeczytaniu go sto czterdzieści jeden razy w opowieści można mieć już dość – Rheb.

Lecz co z tym Rheb’em?

RhEb Is YoUr FOe, BeWaRe.

Na polski: Rheb jest waszym wrogiem, uważajcie.

Ostrzeżenie od samych bogów do ludzi Nowego Świata oraz do czytelnika, choć ostatnie fragmenty układanki w postaci Re oraz Is pojawiają się w ostatnim fragmencie.

Uważam, że sprawa byłaby nie do odgadnięcia, gdyby komuś nie wskazać dokładnie czego ma szukać. Albo w ogóle – ŻE ma szukać ;)

Dalsze losy?

Część elementów pozostała nie do końca wyjaśniona, głównie ze względu na moją niecierpliwość.

Po pierwsze – wsparcie powietrzne które zdobył Rheb. Mieli oni przybyć podczas zażartej walki z lotnictwem nieprzyjaciela, ratując skórę armii Nowego Świata. Może i tak było, Ramię w ramię na ten temat milczy.

Po drugie – skarb oferowany w zamian za stworzenie machin latających przez Donka.

Owszem, skarb istnieje, kartka jest prawdziwa i zawiera odpowiednie koordynaty. W jaskini jednak znajduje się tylko wielki kufer, w który leży piękny zwój, opieczętowany przez samego Rheba, na którym napisane jest „Marzenia są warte więcej niż góra złota…”

Ciekawe czy tak samo stwierdzi Donk, po tym jak wyda każdego miedziaka by wywiązać się ze swego zobowiązania…

Po trzecie – co dalej z Nowym Światem, Goltanem i Rhebem?

Sprawę pozostawiam częściowo otwartą. Goltan wraca do Nowego Świata i wraz z pomocą ocalałych żołnierzy odbiera władze dotychczasowym monarchom, jednocząc Urusynów i Ebsynów, lecz niedługo po tym następuje kolejna inwazja Karran, która…

No właśnie tutaj następuje ta otwarta część ;)

Chyba tyle, i tak już rozpisałem się jak głupi.

Blog ma ten plus, że każdy chętny może zadawać dodatkowe pytania, na które postaram się odpowiedzieć. A jeśli samo podsumowanie przyjmie się dobrze, po każdej opowieści będę pisał taki „raport bitewny” z pola walki, na którym jeno wyobraźnia i pióro (a raczej klawiatura) może posłużyć za wartościowy oręż.

Do zobaczenia w kolejnej opowieści Kwant Filozoficzny!

Graphoman

P.S. Aha! Do wszystkich fanatyków, którzy jednak dopatrzyli się tego, czego tak bardzo się wstydzę – połączone armie Nowego Świata mają co prawda skrót UE, od Urusynów i Ebsynów, ale NIE MA to żadnego związku z Unią Europejską, której jestem zagorzałym przeciwnikiem.

Tfu. Że też spod mojej ręki takie ścierwo powstało ;)