#12 Ramię w ramię

Jakim cudem z taką łatwością pokonał żołnierzy Karran? Trafił na partaczy, którzy jakoś przeszli wstępną selekcję? Może na inwazję zaciągali byli wszyscy mężczyźni ze Starego Kontynentu i ta dwójka była zwyczajnie niewyszkolona? Jego umiejętności wykraczały ponad przeciętną, choć z krótkim orężem nie radził sobie tak dobrze jak z dłuższymi mieczami, lecz czy to był decydujący czynnik? A może po prostu Ur prowadził jego rękę, wspierając sprawę w imieniu której walczy? Kto wie, może nawet Eb mu dopomogła – stanął wszak w obronie ludzi, ochronił ich wioskę i zapewnił chociaż chwilowy spokój ich ogniska domowego.

Myśli Rheba mieszały się z dźwiękiem jego stóp stąpających po żwirze drogi. Wiatr powoli przybierał na sile, z każdą chwilą oziębiając się. Może zima nadejdzie wcześniej niż się spodziewał? To bardzo dobrze – prowadzenie wojny na obcym terenie w takich warunkach jest znacznie trudniejsze, Karranie na pewno spowolnią swoją ekspansję, spróbują zabezpieczyć terytoria które zagarnęli, jednocześnie pozwalając Ebsynom i Urusynom na zebranie sił, dzięki którym stawią opór najeźdźcy. Jednak czy władcy tych dwóch walczących ze sobą krain zechcą kiedykolwiek połączyć siły, czy może jeśli nie zmiażdży ich ciężka pięść wojsk w czarnych tabardach, rozpoczną kolejną, wyniszczającą batalię ze sobą, walcząc o dominację nad Nowym Światem?

Tylko czas może odpowiedzieć na te wszystkie pytania.

Na horyzoncie pojawiła się niewielka nitka dymu, łuną w oddali rozlał się ledwie widoczny pomarańczowy płomień, rosnący w siłę, wyrzucający w niebo coraz większe ilości ciemnoszarego dymu. Karranie palą wszystko co napotkają na swej drodze. Dlaczego? Czyżby planowali zupełne wyniszczenie Nowego Kontynentu? Chcą ukarać swoich nieposłusznych wasali za odrzucenie ich jarzma, odmowę płacenia niewiarygodnie wysokich podatków?

Mężczyzna przyspieszył, jego rynsztunek zaklekotał w odpowiedzi. Droga była długa i monotonna. Krajobraz w całej przybrzeżnej części Nowego Świata był bardzo podobny do siebie – rozległe równiny porośnięte gęstą trawą, niezbyt gęste zagajniki i lasy. Wiatr wiał również albo od morza podczas miesięcy letnich, przynosząc częste opady nawadniające liczne pola uprawne, albo z gór, przynosząc raz tylko bardzo mroźne i suche zimy, a czasem burze śnieżne tak wielkie, że pokrywa białego puchu dosięgała nieraz do połowy murów zamku mieszczącego się w Urtan, stolicy państwa Urusynów.

Reszta ziem Nowego Świata była bardzo słabo zbadana. Wiedziano oczywiście o rozległych lasach na dalekiej północy, które zamieszkiwały dzikie elfy, niechętnie odnoszące się do podróżników, a w szczególności kupców. W górach północnego zachodu od lat, wypędzone przez ekspansję ludzi, mieszkały górskie olbrzymy, pasąc swoje gigantyczne owce wśród wysokich szczytów i nie zbliżając się do ludzkich osiedli, dopóki nie było to absolutną koniecznością.

Na zachodnich ziemiach Urusynów grupka tubylców zwanych Errami odnalazła się w nowej sytuacji tworząc sporą wioskę handlową. Zamieszkiwali ją najlepsi specjaliści od inżynierii, a także bogaci kupcy, którzy swoje szlaki handlowe ciągnęli od zatoki Ak’t, aż po północne rubieże kraju Urusynów. Jeśli ktokolwiek szukał dobrego miejsca by zaciągnąć się jako ochroniarz karawan wjeżdżających i wyjeżdżających z obozu non-stop od świtu do zmierzchu, albo chciałby zlecić najlepszym rzemieślnikom wykonanie jakiejś piekielnej machiny, na ideę stworzenia której wpadł, powinien udać się właśnie do Errów.

Rheb zatrzymał się i rozejrzał wokoło. Poznawał to miejsce, lecz czy to naprawdę mogła już być polanka, na której po raz pierwszy spotkał się ze swoim wybawcą? Trawa była wydeptana przez zwierzęta, a popioły po ognisku, które sam niedawno podsycał wciąż znajdowały się przy kilku kamieniach gdzie Goltan trzymał swoje pakunki, gdy przyprowadzał owce na pastwisko.

Mężczyzna przykucnął przy stratowanej trawie i przyjrzał się tropom. To zdecydowanie owce – dwa zakrzywione, podłużne ślady rozsiane po dość sporym terenie. Wydeptana droga prowadziła wyraźnie na zachód – to pewnie tam żył pasterz.

Rheb spojrzał z niepokojem w dal. To właśnie stamtąd unosił się dym, który widział wcześniej. Czy przybył za późno? Czy jest coś, co może jeszcze zrobić?

Wiedział tylko, że im szybciej dotrze na miejsce, tym mniejsza szansa, że nie wypełni swego zadania, a zarazem nie wyrówna długu wdzięczności, ruszył więc w tamtym kierunku szybkim krokiem, który przeszedł w niespokojny trucht.

Rheb dyszał ciężko, zmęczony biegiem. Przesadził niewielki płotek i znalazł się na wydeptanej dróżce, która przebiegała przez całą długość wioski – budynki niegdyś wyrastały po obu jej stronach, teraz jednak ich miejsce zastąpiły powykrzywiane, częściowo zawalone czarne karykatury domostw, bez dachów, spalone do cna.

Kupiec ruszył wolnym krokiem naprzód, odzyskując powoli oddech. Wokoło nie widać było żywej duszy. Wszyscy najpewniej uciekli, gdy tylko dowiedzieli się o inwazji Karran. Część niedowiarków, albo tych tak bardzo przywiązanych do swojej ziemi, zapewne zwlekała do ostatniej chwili, do momentu, gdy czarny sztandar załopotał za najbliższym wzgórzem.

Lecz czy to tutaj żył Goltan? Czy Rheb przybył za późno?

Na poboczu leżał znany mu dość dobrze kij pasterski. Mężczyzna odruchowo rozmasował nadgarstek, przypominając sobie jak wielki ból potrafił wywołać ten niepozorny kawałek drewna wbijający się między kości. Podniósł kostur, przyglądając się mu dokładniej. Gładkie, jasne drewno, zagięte u góry. Jednocześnie sztywne i sprężynujące delikatnie przy mocniejszym nacisku – doskonałe nie do wypasania owiec, a walki.

Wspierając się delikatnie na kiju ruszył dalej. Minął kolejną powyginaną konstrukcję, spojrzał w prawo i zamarł. W przerwie między dwoma budynkami leżał mężczyzna, odziany tylko w proste, parciane spodnie, zbrukany krwią, z paskudnie wyglądającą raną biegnącą przez całe lewe ramię, aż do łokcia. Krew przestała już płynąć, ale mogło się to zmienić w każdej chwili. Ranny wciągał konwulsyjnie powietrze do płuc, walcząc o każdy oddech. Rheb wyrwał się z osłupienia i podbiegł do rannego, klękając przy nim.

 - Goltan! – wykrzyknął, gdy zobaczył twarz Ebsyna.

Twarz mężczyzny była zlana potem, a zabarwiona na czerwono trawa świadczyła o tym, że stracił już dużo krwi. Urusyn zrzucił plecak i wyciągnął z niego średnich rozmiarów torbę z ziołami oraz bandażami.  Wpierw polał ranę wodą, by jak najlepiej ją oczyścić, a następnie wyciągnął kilka okrągłych listków, roztarł je w dłoniach i delikatnie nałożył w małych grudkach na bruzdę pozostawioną przez ostrze. Ostrożnie zaczął nawijać płócienny bandaż, starając się nie zaciskać za mocno, a jednocześnie pewnie umocować opatrunek. Po zakończeniu trzeciego owinięcia odciął pozostałą część tkaniny, a końcówkę zabezpieczył wsuwając ją pod pozostałe nawoje.

Okrąglik modry zaczynał działać. Goltan zaczął oddychać nieco spokojniej, a jego skrzywiona do tej pory twarz wróciła do normalnego wyrazu. Rheb założył mężczyźnie temblak i spakował torbę do plecaka, który z kolei ułożył przy resztce ściany jednego z domów.

 - Wybacz, ale nie możemy tu zostać. Mogą jeszcze wrócić – powiedział Urusyn klękając i podnosząc Ebsyna.

Ranny był cięższy niż można było przypuszczać, więc gdy tylko kupiec poderwał pasterza wystarczająco wysoko, zablokował sobie jego miednicę na prawym ramieniu, jednocześnie stabilizując go z obu stron rękoma. Goltan jęknął, ale ustabilizowana ręka trzymała się w miarę pewnie. Rheb, powoli, krok po kroku, ruszył w stronę pobliskiego lasu.