Tadeusz Grot siedział na – jak zwykle – niewygodnym,
lichym siedzeniu kolei grawitacyjnej, szybując z prędkością dwóch tysięcy
kilometrów na godzinę trzy tysiące metrów nad miastem. Za oknem zaczynało
zmierzchać, choć dolne poziomy miasta od jakiegoś czasu spowijały już kompletne
ciemności. Taki przywilej klas wyższych – mogą dłużej cieszyć się słońcem.
Kilka dodatkowych minut ciepłego, naturalnego światła, a jak bardzo cieszy…
Tadeusz był naukowcem. Specjalizował się w fizyce z
rozszerzeniem w kierunku astronomii. Na co dzień analizował odczyty czujników
rozmieszczonych na satelitach okrążających Ziemię, naturalnie tylko
interpretując wyniki wstępnie oznaczone przez komputer jako interesujące. W
praktyce jednak jego praca sprowadzała się do odbierania kolejnych stosów
papierów, przeglądania ich zawartości, a później pisania krótkich notek
podsumowujących dokumenty i przesyłaniu ich dalej. Mechaniczna robota, którą
mógłby wykonywać każdy.
Kolejka zaczęła zwalniać, wyhamowując w tempie
niezaburzającym funkcjonowania ludzkiego organizmu, ale wystarczająco
odczuwalnym, by było to nieprzyjemne. Mężczyzna skrzywił się, czując jak
wszystkie jego narządy przekręcają się na drugą stronę, lecz mimo to wstał i
podszedł do wyjścia. Wagon stanął, drzwi rozsunęły się, a Tadeusz wyszedł na
przystanek. Kolejka ruszyła w dalszą podróż, zostawiając do samego na ciemnym
chodniku zawieszonym trzy kilometry nad powierzchnią Ziemi, który wyglądał
zupełnie jak ulica wyrwana z dwudziestego pierwszego wieku – betonowe płyty
ograniczone chodnikiem, brudne ściany budynków, droga z dziesiątkami dziur.
Przedziwnie zwyczajne, poza wyrwą przebiegającą dokładnie przez sam środek
ulicy – miejscem na kolej grawitacyjną. Przez szczelinę co kilkanaście metrów
przerzucone były automatycznie składane i rozwijane kładki, żeby umożliwić ludziom
normalne przemieszczanie się między obydwiema stronami drogi.
Tadeusz ruszył w dół ulicy, a następnie skręcił w prawo,
w wąską uliczkę prowadzącą do jego mieszkania. Otworzył frontowe drzwi
kluczykiem, wjechał windą na pięćdziesiąte piąte piętro i wszedł do swojego
mieszkania oznaczonego numerem cztery tysiące sto osiemdziesiąt jeden.
Przywitał go przyjemny zapach mięsa pieczonego w
warzywach. Gdy tylko trzasnął drzwiami, na spotkanie wyszła mu jego żona,
Natalia, którą pocałował, nim ściągnął płaszcz i zzuł buty. Pod spodem jak
zwykle miał fartuch laboratoryjny, czysty, acz odrobinę poszarzały. Cały czas
zastanawiał się dlaczego każą nosić mu ubranie ochronne, mimo że pracuje z
suchymi danymi…
Małżeństwo zasiadło do obiadu. W tle spikerka wiadomości
podawała informacje na temat produkcji czekolady. Tadeusz wziął do ust pierwszy
kęs, przymknął oczy i uśmiechnął się.
- Pychota… Ty to
jednak wiesz jak sprawić mi przyjemność, kochanie – powiedział, choć smak
potrawy wcale nie był oszałamiający.
Kobieta odwzajemniła uśmiech, nie przerywając jedzenia.
- Jak było w
pracy? Stało się coś ciekawego? – zapytała po chwili.
Tadeusz spochmurniał nieco.
- Wiesz dobrze jak
to jest. To nie jest centrum naukowe, a fabryka wynalazków. Nie oczekują ode
mnie bycia prawdziwym naukowcem, a raczej… maszynką wypluwającą co jakiś czas
niesamowite odkrycie, tylko na ich własny, komercyjny użytek.
- Ważne, że dobrze
płacą i mamy za co żyć, prawda?
- Prawda, prawda…
Ale ta ciągła kontrola. Jeśli człowiek choć na chwilę przestanie pracować,
robot patrolujący natychmiast podlatuje i zaczyna naliczać karne sekundy
odejmowane od wypłaty według zupełnie nieznanego mi algorytmu. Jakim cudem
zarabiając miesięcznie osiem tysięcy Utmonet dziesięć sekund drapania się po
nosie kosztuje mnie pięćdziesiąt Utmonet? Dobrze że chociaż w domu można
zachowywać się swobodnie…
Nastała nienaturalna cisza. Spikerka przestała podawać
informacje na temat czekolady, wlepiając oczy prosto w niego, choć siedział z
boku telewizora. Serce naukowca przyspieszyło. Czyżby naprawdę…
Kobieta w telewizji zaczęła dalej mówić, jakby nigdy nic
się nie wydarzyło. Tadeusz wolał nie poruszać tego tematu.
Resztę posiłku zjedli w ciszy.
Kolej spóźniła się dzisiaj o dwadzieścia minut. Na
szczęście Tadeusz był przygotowany na taką ewentualność i jak zwykle wyszedł
pół godziny przed czasem tak, że w centrum był dokładnie o czasie – po prostu
dzisiaj nie musiał czekać kilku chwil nim system zostanie aktywowany.
Zdał płaszcz do szatni i ruszył dalej, w stronę bramek
wejściowych. Z przedniej kieszeni fartucha wyciągnął kartę pracowniczą,
przeciągnął ją po metalowym blacie jednej z bramek, a następnie wszedł do
dużego atrium, pośrodku którego ustawiony był okrągły moduł w którym pracowali
ludzie zajmujący się kontaktami z petentami.
Tadeusz skręcił w prawo, w stronę wind, wsiadł do jednej
i wybrał trzysta siedemdziesiąte siódme piętro. W tle brzmiała ta sama,
denerwująca muzyka, nie zmieniona od dwunastu lat, które już przepracował w
centrum naukowym. Na szczęście podróż na jego poziom trwała zaledwie
kilkanaście sekund, więc nim zdążył się naprawdę zirytować, wyszedł na tanią,
szorstką wykładzinę i ruszył w stronę sali numer osiem. Zniknął w labiryncie
cienkich ścianek oddzielających od siebie stanowiska pracownicze. Przed oczami
mignęło mu kilka znajomych twarzy oraz kilka fryzur, które rozpoznał (w
zależności od położenia kabiny, osoby siedziały tyłem lub przodem do alejki).
Wszedł do swojego boksu oznaczonego numerem dwadzieścia
jeden i usiadł na krześle, które jęknęło przeciągle. Czujnik wykrył jego
przybycie, a następnie natychmiast wysłał odpowiednie rozkazy do centralnego
komputera, przydzielając mu odpowiednie zadania. W grubej rurze pneumatycznej
umieszczonej pośrodku jego biurka pojawiła się pierwsza kapsuła, którą Tadeusz
bezceremonialnie wyjął, otworzył i wyciągnął z niej rulon papieru.
Przebijał się przez kolumny cyfr oraz lakonicznych
oznaczeń z mozołem, powoli łącząc fakty i interpretując wyniki. Kilka satelitów
znad oceanu Atlantyckiego odebrało dziwne odczyty promieniowana pochodzące z
okolicy nieba, w której wykryto kiedyś wybuchy nieskoordynowanych impulsów
gamma. Najprawdopodobniej był to bardzo skomplikowany układ pulsarów wysyłający
„sygnał” w kierunku Ziemi co bardzo długi odcinek czasu, albo przemierzająca
wszechświat czarna dziura, wyrzucająca czasem niewielkie ilości promieniowania.
Mimo wszystko nie było to ani interesujące, ani warte dalszego badania.
Tadeusz zanotował swoje spostrzeżenia, zapakował papiery
do kapsuły i wysłał dalej, do weryfikacji, kolejnym tunelem.
Nie czekał nawet piętnastu sekund na przybycie kolejnej
porcji danych do rozgryzienia. Niebieski papier prześwitywał przez plastikową
obudowę, dając nadzieję na nieco ciekawsze informacje – tym kolorem oznaczane
były czujniki umieszczone na wyższych orbitach, wysoko wyspecjalizowane i
przystosowane do odbierania nawet najdrobniejszych odchyleń od normalności. To
właśnie dzięki nim najczęściej dokonywane były największe odkrycia, jak
udowodnienie istnienia cząstki X przeszło dwa lata temu. Cząstka X odpowiadała
za nadawanie ładunku elektrostatycznego nienaładowanym cząstkom, co znalazło
zastosowanie w produkcji wysokoenergetycznych magnesów i przyczyniło się do
rozwoju kolei magnetycznej, która okalała prowincjonalne rejony nie mogące pozwolić
sobie na zastosowanie znacznie bardziej wydajnej, ale droższej w stworzeniu,
kolei grawitacyjnej.
Podobno naukowiec, który po raz pierwszy oznaczył cząstki
X pracował zaledwie dwa piętra wyżej, co ciekawe również w boksie numer
dwadzieścia jeden, jak Tadeusz. Naukowiec za każdym razem gdy otrzymywał
niebieskie papiery skrycie marzył, by odkryć coś rewolucyjnego. Wreszcie
wykazać się i zrobić to, o czym marzył odkąd opuścił uniwersytet – dokonać
prawdziwego odkrycia naukowego, zdobyć uznanie, awansować, zostać
głównodowodzącym całego piętra naukowców, a może nawet całego segmentu
składającego się z osiemdziesięciu dziewięciu poziomów, zajmujących się
określoną grupą czujników, albo konkretnym tematem.
Tadeusz wyciągnął papiery z kapsuły i spojrzał na nagłówek.
Satelita Badawczy
SB-009227465-Orion
Tak jak podejrzewał, górna orbita, niemalże niezakłócona
przez odczyty z Ziemi. Przeniósł wzrok trochę niżej.
Wykrycie 4 kwantów
energii o nieprzypisanej wartości
- Pewnie błędy z
kalibracją… - wyszeptał Tadeusz, nie zdając sobie sprawy z tego, że mówi na
głos.
Serce zaczęło mu bić trochę szybciej.
Wpis 1 -------------
02:01:01 ------------ 0,0377 ------------- niezidentyfikowane
Wpis 2 -------------
06:01:01 ------------ 0,0376 ------------- niezidentyfikowane
Wpis 3 -------------
10:01:01 ------------ 0,0378 ------------- niezidentyfikowane
Wpis 4 -------------
14:01:01 ------------ 0,0377 ------------- niezidentyfikowane
Dokładnie co cztery godziny coś wysyłało w ich kierunku
porcje energii, które miały niespotykanie zbliżone wartości, na poziomie błędu
pomiarów. Żadna sygnatura nie pasowała do tej określonej liczby. Do fotonu było
mu zdecydowanie za mało, a pole grawitacyjne do wygenerowania takiej siły
potrzebowałoby Jowisza oscylującego kilka kilometrów od czujnika.
Tadeusz wziął długopis i nabazgrał pospiesznie kilka
zdań, zapisując swoje spostrzeżenia. Na początku chciał po prostu włożyć
papiery z powrotem do kapsuły i odesłać je dalej, ale zawahał się na chwilę. A
jeśli to naprawdę coś ważnego? Coś przełomowego?
Odłożył pojemnik na biurko, spiął nieco zmięte dokumenty,
a następnie ostrożnie włożył je pod notatnik leżący przy jego prawej ręce.
Rozejrzał się, poddenerwowany, ale nikt nie zwracał na niego uwagi. Nawet robot
nadzorujący wlepiał komuś karny mandat za obijanie się w drugim końcu
pomieszczenia.
Tadeusz wychylił się ze swojego boksu, spoglądając w
stronę przeszklonych drzwi z wielkim napisem „Nadzorca 377”. Przełknął ciężko
ślinę i wrócił do swojego stanowiska pracy. Nabazgrał szybką notkę mówiącą o
braku interesujących wyników, wepchnął ją do pojemnika i wysłał dalej.
Po chwili, jak gdyby nigdy nic, przybyła następna kapsuła
z kolejnym zestawem nudnych danych.
Ta noc była wyjątkowo niespokojna. Tadeusz najpierw przez
bardzo długi czas nie mógł zasnąć, a gdy wreszcie mu się to udało, przebudzał
się co kilkadziesiąt minut. Dlaczego odłożył te papiery? Dlaczego nie wysłał
ich dalej, tak jak powinien?
Chyba wreszcie chciał zacząć robić to, dla czego w ogóle
wybrał się na studia fizyczne. Chciał być naukowcem, który odkrywa tajemnice
wszechświata. Tylko jakim cudem, bez żadnych dodatkowych badań miał to
osiągnąć?
Nad tym nie zdążył się jeszcze poważnie zastanowić. Na
razie planował jutro spakować papiery do plastikowej teczki i przemycić je na
zewnątrz pod koszulą. Plan był ryzykowny jak jasna cholera, wystarczył
nieuważny ruch, by ujawnić nieregularny kształt pod materiałem. Wystarczył
odpowiedni skaner w sensorach robota nadzorującego, by wszystko szlag trafił, ale
Tadeusz czuł, że musi podjąć ryzyko. Musi wydostać z centrum naukowego te dane,
bo inaczej zostaną one zwyczajnie zmarnowane jako inwestycja o
niewystarczającej potencjalnej rentowności.
Naukowiec wpatrywał się w czerwone, elektroniczne cyfry
zegara od ponad godziny. Nie liczył już na to, że zaśnie, tym bardziej że zegar
wskazywał szóstą pięćdziesiąt dziewięć. Jeszcze chwila i… odezwał się wżynający
w umysł dźwięk alarmu, natychmiast wyłączony przez Tadeusza, który czekał z
ręką na wyłączniku.
Natalia na szczęście się nie przebudziła. Tłumaczenie jej
niewyspania i podenerwowania byłoby dodatkową komplikacją, której nie
potrzebował. Odpuścił sobie śniadanie, tylko przemył twarz, ubrał się i wyszedł
na zewnątrz.
Słońce ledwie zaczynało wychylać się znad horyzontu,
odległy szum na jednej z autostrad tworzył nierzeczywiste tło dla wyblakłego
świata. Tadeusz, orzeźwiony odrobinę chłodnym powietrzem, ruszył w stronę
przystanku kolei grawitacyjnej.
O dziwo wagon przyjechał pięć minut przed czasem, tak
więc naukowiec był w centrum ponad pół godziny przed czasem. W środku panowała
nienaturalna cisza – nikt jeszcze nie przyszedł, a w całym obiekcie nie było
nikogo poza kilkoma ochroniarzami z nocnej zmiany.
Bez przekonania wyciągnął kartę, idąc w stronę bramek.
Jedna z nich się otworzyła, choć nie przytknął przepustki do odpowiedniego
panelu.
- Czyżby wreszcie
zamontowali bezprzewodowe czytniki? – zapytał sam siebie, wchodząc do środka.
Wjechał windą na swoje piętro, znalazł swoje drzwi oraz
swój boks. Usiadł na skrzypiącym krześle i zatopił twarz w dłoniach,
rozcierając ją delikatnie.
Rozejrzał się dyskretnie. Robot nadzorujący wciąż
siedział w swojej stacji dokującej, nikogo innego nie było jeszcze w biurze.
Nie będzie miał lepszej okazji by wprowadzić swój plan w życie.
Dyskretnie rozpiął guziki koszuli, a następnie wyciągnął
z nich czarną, plastikową teczkę. Wepchnął do środka pospiesznie dokumenty
wciąż leżące pod zeszytem, cały czas rozglądając się na boki, zamknął zapięcie
i wepchnął pakunek pod ubranie. Jak nigdy zapiął również fartuch, by jeszcze
bardziej zabezpieczyć się przed potencjalnym wykryciem.
Serce waliło mu jak oszalałe, pocił się i czuł jakby
właśnie skończył maraton.
- To wszystko w
imię nauki – szepnął do siebie.
Jego myśli zatrzymały się na chwilę przy momencie
wyciągania dokumentu spod zeszytu. Coś było nie tak… tylko co? Nagłówek
wyglądał podobnie, zestaw danych również. Kolor się zgadzał, tylko… całość była
do góry nogami. Wczoraj odłożył papiery tak, że mógł wszystko bez problemu
przeczytać, teraz literki były odwrócone. Co znaczy że ktoś tu był, odkrył jego
kryjówkę, podniósł dokumenty, a następnie odłożył je do góry nogami.
- O mój Boże… -
wyszeptał.
- Wreszcie się pan
zorientował? Zajęło to panu chwilę – powiedział głos za jego plecami.
Tadeusz obrócił się na krześle, a jego oczom ukazała się
dwójka rosłych, łysych mężczyzn w garniturach i czarnych okularach, którzy zagradzali mu wyjście z boksu.
- Kradzież
dokumentów należących do firmy to poważna sprawa, panie Grot. – Drugi mężczyzna
uśmiechnął się nieznacznie.
- Będzie
najlepiej, jeśli pójdzie pan z nami, panie Grot. Bez szarpania, tak będzie
łatwiej.
Tadeusz nie wiedział co zrobić. Pomyślał o swojej żonie,
Natalii. Jak ona sobie da radę bez niego? Wiedział dobrze jaką karą jest jawne
wystąpienie przeciw firmie. Podpisywał kontrakt wiele lat temu, ale punkt 11b
zrobił na nim takie wrażenie, że dokładnie pamiętał jego treść – „Kto w
jakikolwiek sposób zagrozi interesom firmy, lub jawnie przeciw nim wystąpi,
zobowiązany jest dobrowolnie poddać się deneuralizacji.”
Deneuralizacja. Wypalenie wszystkich komórek nerwowych
ciała. Natychmiastowy zgon bez możliwości przywrócenia do życia przy pomocy
cudów współczesnej medycyny…
Tadeusz wstał, dwójka mężczyzn ujęła go pod ramiona –
rychło w czas, bo gdy tylko poczuł ich dotyk, nogi odmówiły mu posłuszeństwa.
Na szczęście agenci byli wystarczająco silni by go podtrzymać, nim odzyska
rezon.
Cała trójka, krok za krokiem, ruszyła w stronę oszklonych
drzwi z napisem „Nadzorca 377”.
- Muszę poprosić o
zwrócenie dokumentów, które są własnością firmy, panie Grot – powiedział jeden
z mężczyzn, gdy przeszli przez oszklone drzwi.
Dwie silne ręce puściły Tadeusza, a on, ledwo utrzymując
się na nogach, rozedrganymi rękoma rozpiął fartuch, koszulę i wyciągnął spod
ubrania teczkę. Drugi agent delikatnie wyciągnął ją z dłoni naukowca, podczas
gdy pierwszy przycisnął kąt żuchwy, wypowiadając kilka niezrozumiałych słów.
Wykładzina pokrywająca dokładnie cały gabinet nadzorcy
zaczęła się marszczyć i pękać. W samym środku, fragment podłogi od drzwi aż do
biurka zaczął powoli zjeżdżać w dół, tworząc schody prowadzące do korytarza
wyłożonego białymi, podświetlanymi panelami.
- Zapraszamy
dalej. – Tadeusz poczuł dłoń na swoim lewym ramieniu, która popchnęła go delikatnie
w stronę zejścia.
Znaleźli się w dość długim korytarzu, który wydawał się
składać z czystego światła porozdzielanego srebrnymi kwadratami
rozgraniczającymi poszczególne panele. Gdy ruszyli jednak dalej, coś zaczęło
się nie zgadzać – co jakiś czas po bokach pojawiały się spore, oszklone drzwi z
niewielkimi metalowymi numerkami wtopionymi w szkło. W środku nie było typowych
foteli dzięki którym przeprowadzało się deneuralizację, a w pełni wyposażone
laboratoria wypełnione sprzętem najwyższej klasy.
Pochód zatrzymał się przy drzwiach oznaczonych numerem
dwudziestym pierwszym.
- Proszę przyłożyć
rękę do czytnika, panie Grot – rozkazał jeden z mężczyzn.
Tadeusz położył dłoń na przezroczystym panelu, a drzwi
natychmiast odsunęły się na bok. Cała trójka weszła do środka.
Pomieszczenie było dość spore i nadspodziewanie jasne.
Świetlne panele ukrywały nieskazitelnie białe meble i biurko, na którym leżała
brązowa teczka z zamkiem genetycznym. Obok niej znajdował się srebrny telefon z
kilkoma kolorowymi przyciskami zamiast zwykłej klawiatury numerycznej.
- Winni jesteśmy
panu pewne wyjaśnienia. Wydawało nam się przez chwilę, że jest pan raczej
przerażony naszą wizytą, a nie ma ku temu żadnych powodów.
- Czyli… nie
chcecie mnie zabić? – zapytał rozedrganym głosem Tadeusz.
Dwójka mężczyzn zaśmiała się, spoglądając na siebie spod
ciemnych okularów.
- Oczywiście, że
nie! Wykazał pan odpowiedniego ducha! Zechciał pan poprowadzić prawdziwe
badania zamiast zwykłego przerzucania papierków. Pokazał pan swoją prawdziwą
wartość, a w nagrodę otrzymał pan to… laboratorium do pańskiej dyspozycji.
- Laboratorium?
- Naturalnie nie
ma tu jeszcze żadnego sprzętu, ale to żaden problem. Stefan, zademonstruj.
Drugi agent podszedł do telefonu, podniósł słuchawkę i
nacisnął niebieski guzik.
- Pani Joanno,
zgłaszamy zapotrzebowanie na wysokoenergetyczny laser zielony, bez kryształów
fazujących.
Odłożył słuchawkę, a chwilę później ściana rozstąpiła
się, przepuszczając drobną kobietę niosącą w rękach spore urządzenie. Miała na
sobie niewielki egzoszkielet, który przejmował sporą część masy obiektu, który
przenosiła.
Kobieta znikła tak szybko jak się pojawiła, lecz teraz na
jednej z półek stało urządzenie, które przed chwilą zostało zamówione.
- Wszystko, czego
pan potrzebuje. Wszystko żeby zbadać anomalię, którą pan wykrył. Dodatkowe
informacje znajdzie pan w teczce, która leży przed panem.
Tadeusz opadł na krzesło zupełnie bez sił. To jeszcze nie
zaczęło skrzypieć, więc tylko jego westchnięcie ulgi pomieszanej z zachwytem
wypełniło pomieszczenie.
- A co z moją
żoną, co z Natalią?
- W związku z tym,
że spędzi pan tu… trochę czasu, pana żona otrzymała już list informujący ją o
pana pilnej delegacji na kolonii Księżycowej. Otrzymała również tymczasowe
środki do życia w wysokości dziesięciu tysięcy Utmonet.
- Co pan rozumie
przez „spędzę tu trochę czasu”? – Tadeusz spojrzał prosto w oczy agenta.
- Zapomniałbym.
Ten punkt badawczy jest obiektem warunkowo zamkniętym. Wydostanie się z niego
możliwe jest tylko po otrzymaniu przepustki, a podczas pobytu na zewnątrz
konieczne jest noszenie obroży blokującej, naturalnie aby zapewnić
bezpieczeństwo danych firmy.
Naukowiec nie odpowiedział.
- Jeszcze coś? –
zapytał mężczyzna nazwany wcześniej Stefanem.
- Jeśli nie
zamierzają mnie panowie zabić, to… myślę że z chęcią zapoznam się z zawartością
brązowej teczki.
Mężczyźni skinęli głowami i wyszli. Po chwili jeden z
nich wrócił, odkładając na półkę czarną teczkę odebraną wcześniej Tadeuszowi.
Naukowiec nie wiedział co się wydarzyło, ani czy za chwilę
nie obudzi się we własnym łóżku. Chwycił za zamek genetyczny, który delikatnie
zadrapał skórę na jego palcu, a później odskoczył z cichym kliknięciem.
Otworzył teczkę i zaczął czytać.
No, zaczyna się ciekawie :D Nie widzę żadnych błędów, mogłabym się jedynie przyczepić do "odneuroniania" xD Dziwnie to brzmi ;p
OdpowiedzUsuńPS Rozwaliło mnie "Stefan, zademonstruj" :D
Hmm... To jak inaczej? Deneuralizacja? Musi pozostać rdzeń słowa "neuron", bo o to w procedurze chodzi. Odneuronienie było pierwszą rzeczą, która przyszła mi do głowy, ale nie znaczy to, że jest najlepsza...
UsuńPokombinuję, dzięki za zwrócenie uwagi.
Deneuralizacja brzmi lepiej, tak jakoś poważniej ;)
OdpowiedzUsuńPoprawione, dzięki za pomoc.
Usuń46 yr old Tax Accountant Thomasina McGeever, hailing from Guelph enjoys watching movies like "Time That Remains, The" and Stone skipping. Took a trip to Historic Centre of Mexico City and Xochimilco and drives a Ferrari 250 GT Berlinetta Competizione. przeczytaj ten artykul
OdpowiedzUsuńprawnik rzeszów - Jesteśmy prawnik-rzeszow.biz, kancelarią prawną z siedzibą w Rzeszowie. Jesteśmy małą kancelarią, dopiero zaczynamy swoją działalność, dlatego potrzebujemy dotrzeć do większej liczby osób. Oferujemy usługi prawnicze i musimy rozpowszechnić naszą nazwę, więc jeśli masz czas, aby napisać o nas, będziemy wdzięczni. Chciałabym podziękować za poświęcony czas, ponieważ wiem, że jesteście bardzo zajęci i naprawdę to doceniamy. Jeśli masz jakieś pytania, proszę nie krępuj się pytać.
OdpowiedzUsuń