#2 Ramię w ramię

Czas zatrzymał się, gdy obuch dotknął kości ochraniającej łeb bestii – kolce pomięły się jakby były zrobione z papieru, a nie kutej stali. Siła uderzenia przedarła się przez zasłonę stwora, wnikając głębiej do czaszki, lecz została szybko rozproszona. Rektar nie zdążył nawet zdać sobie sprawy z tego, że to było jego ostatnie uderzenie – razem z potworem pomknął w kierunku przeciwległej ściany i choć jego kości już dawno zostały zupełnie pogruchotane, resztką świadomości, uciekającej z ciała pod postacią duszy, uchwyciły potworny impet uderzenia, który wprasował go w ścianę, osłabiając całą strukturę budowli i pokrywając ją siatką pęknięć.

Stwór również nie wyszedł z tego spotkania bez szwanku – kość ochraniajaca cały jego pysk pękła w dwóch miejscach, wydostając się przez skórę na zewnątrz, tworząc paskudną, wciąż broczącą czarną krwią ranę. Bestia podniosła się, chwijenie, próbując skompensować niepewność nóg balansowaniem za pomocą ogona. Tymczasem trzech innych wojowników, do tej pory stojących pod ścianą tuż przy drzwiach, które prowadziły do ich cel, nieśmiało spoglądali w kierunku potwora.

 - Teraz! Póki jest otumaniony! – krzyknął jeden, trzymający najkrótszy, powyginany mieczyk.

Jego towarzysze pokiwali głowami, ruszając w ślad za swoim nowym przywódcą.

 - Wysoki, od prawej, kłuj piką pod ogon, próbuj dotrzeć do kręgosłupa. Tylko nie od góry, tam skóra jest zbyt twarda! – Mężczyzna z włócznią truchtem odłączył się od pozostałej dwójki, zataczając spory krąg wokół zataczającej się bestii.

 - Ty, wycofaj się i czekaj aż wysoki odwróci uwagę potwora. Gdy będzie się odwracał, wskoczysz mu na pysk i wbijesz miecz najgłębiej jak potrafisz, celując między oczy. Omijaj kawałki kości. – Dowódca zatrzymał się i złapał swojego nowego podkomendnego za ramię. – Rozumiesz?

Młodzik, choć przerażony, pokiwał głową. Jego mieczyk nie był zbyt długi, ale jeśli mózg jest odpowiednio płytko, a olbrzymie kawały kości nie przemieszczą się, miażdżąc go całego, może dotrzeć do celu i zabić stwora.

Wysoki już podchodził do ogona bestii, przymierzając się do jak najsilniejszego pchnięcia. Z niepokojem spoglądał na ociekającą czarną mazią cystę krążącą nad jego głową, ale wyraźny rozkaz dodawał mu otuchy i utwierdzał w przekonaniu, że wszystko się uda. Zaparł się mocno na nogach i wbił włócznię w nasadę ogona potwora. Bestia zawyła, obracając się w lewo, tak jak podejrzewał dowódca.  Młodzik wyznaczony do uśmiercenia potwora zareagował trochę za późno, wyskakując w stronę pyska gdy ten go mijał – niestety chybił i upadł płasko na ziemię, cudem tylko omijając ostrze, które odwróciwszy się, przylegało płasko do jego boku, nie zadając jednak śmiertelnego pchnięcia.

Dowódca zareagował natychmiast, puszczając się biegiem w stronę pyska. Wyskoczył i zdołał chwycić się ostrej krawędzi wystającej kości. Krew trysnęła z jego dłoni, ale on wciąż trzymał się jej silnie, próbując zmusić mięśnie do dodatkowego wysiłku, zapierając się nogami o śliską powierzchnię tkanki znajdującej się pod kością. Zdołał złapać równowagę, mimo że bestia robiła wszystko byle zrzucić natrętną muchę ze swojej głowy. Powoli, krok po kroku przedzierał się w górę czaszki zwierzęcia. Zaparł się nogami o pogruchotane kawałki tak, by nie musieć przytrzymywać się rękoma gdy będzie zadawał ostatnie uderzenie.

Wyprostował się, zamachnął i uderzył, wbijając ostrze po samą rękojeść. Bestia ryknęła i szarpnęła się, wyrzucając swojego zabójcę wysoko w powietrze. Upadli niemalże w tym samym momencie – rycząca bestia zwaliła się całym swoim cielskiem na ziemię, wywołując potężny wstrząs, a dowódca spadł z głuchym gruchnięciem by już nigdy nie wstać.

Cysta wypełniona czarną mazią spadła niemal bezwładnie na ziemię, rozbijając się i pokrywając wysokiego ropą, którą natychmiast zaatakowały zielone stwory, oblepiające go i pożerające w całości.

Ostatni żywy, który wciąż leżał płasko na ziemi, podniósł się powoli, rozglądając po trybunach. Ludzie skandowali i wiwatowali, wreszcie zaspokoiwszy swój zew krwi.

W tym samym momencie jednak, ściana znisczona wpierw przez uderzenie, a następnie przez upadek bestii poczeła kruszeć i zapadać się, by w końcu całkowicie runąć.

Łuk bramy został pogrzebany pod wielką górą gruzu, ale zarazem po tej górze można było się wspiąć. Ostatni pozostały przy życiu mężczyzna złapał szybko swój krótki mieczyk i puścił się biegiem w stronę wyrwy. Wdrapał się po kaleczących dłonie oraz stopy gruzie. Za sobą słyszał już krzyki strażników oraz mistrzów lochów, biegnących w jego stronę. Potknął się i razem z małą lawiną osunął się prawie na sam dół. Ktoś chwycił go za kostkę, a strach jaki poczuł sparaliżował całe jego ciało. Nie myśląc ani chwili uderzył na ślepo swoim ostrzem – uścisk zwolnił się, a on ruszył znów w górę, ku wolności.

Strzała świsnęła mu koło ucha, chwilę później kolejna. Mężczyzna ruszył w dół, znów potykając się i staczając do ponóża góry. Poderwał się i zobaczył las. Wolność. Puścił się biegiem, nie będąc pewnym czy zdoła przebiec choćby połowę dystansu...